تولسیداس بالارام، آخرین سه گانه طلایی هند درگذشت | اخبار فوتبال

تولسیداس بالارام، که روز پنجشنبه در سن 85 سالگی درگذشت، چنان از یک چهره عمومی حذف شد، که هرگز نمی‌توانست از او پس از چونی گوسوامی و پی‌کی بانرجی در آن سه مهاجم جادویی هند که زمانی بر قاره حکومت می‌کردند و در المپیک سوسو می‌زدند، نام ببریم.

مهم نبود بالارام در المپیک گل زده بود. گوسوامی، بدون شک بهترین بازیکن با استعداد در اوج ظهر تیم ملی، این کار را نکرده بود. مهم نبود که در سال 1962، یک سال قبل از گوسوامی، و بعد از تنها بانرجی در فوتبال، جایزه آرجونا را به او دادند.

این تا حد زیادی به این دلیل بود که بالارام از حریم خصوصی خود محافظت می کرد، به گونه ای که بازیگران گرتا گاربو و سوچیترا سن نزدیکتر به آن شهرت داشتند.

در تصمیم او برای دور شدن از کانون توجه بیش از یک نشانه کینه وجود داشت. ندادن پادما شری به خصوص به این دلیل که بانرجی و گوسوامی آن را چندین دهه پیش دریافت کردند، آزار دهنده بود. جدی گرفته نشدن به عنوان یک انتخابگر هند، این مرد ملایم را نیش زد. سال گذشته، بالاام از شرکت در مراسم رونمایی کتاب خودداری کرد زیرا نزدیک چادر بنگال شرقی بود.

و بنابراین، از بنگال شرقی و میدان کلکته، که وقتی او از کالج سیتی اولد بویز در حیدرآباد در سال 1957 نقل مکان کرد، او را به عنوان متعلق به خود پذیرفتند، بالاام از آنجا دور شد. آن سوی رودخانه و به شهرداری اوتارپارا در منطقه هوگلی بنگال غربی. او که مجرد بود، تنها زندگی می‌کرد، اما همسایه‌ها، مغازه‌داران محلی و سبزی‌فروشان هرگز چنین احساسی نداشتند.

فوتبال چیزی بود که او تقریباً در یک زندگی دیگر در آن عالی بود. حرفه او کوتاه بود، در اوج خود پس از یک حمله شدید جنب کوتاه شد. اما 36 بازی بین المللی بالارام شامل دو المپیک، دو بازی آسیایی و جام مردکا بود. او 10 گل برای هند به ثمر رساند.

بازیکنان به کلکته آمدند تا نامی برای خود دست و پا کنند. هنگامی که بالارام در سال 1957 به بنگال شرقی پیوست، او یک المپیکی بود و در بازی‌های 1956 ملبورن برای هند اولین حضور داشت. بالارم از اولین بازی خود برای هند، در باخت 1-4 مقابل یوگسلاوی در نیمه نهایی، تا زمان بازنشستگی، همیشه یکی از اولین نام هایی بود که مربی سید رحیم به آن اشاره می کرد.

این رحیم، معمار برجستگی های فوتبال هند از سال 1951 تا 1962 بود که این نوجوان اهل سکوندرآباد را برای آزمایشات جام سانتوش فراخواند. پول یک عامل بازدارنده بود بنابراین بالارام مردد بود. نووی کاپادیا روزنامه نگار نوشته است که تنها زمانی که رحیم به او پول داد تا دوچرخه کرایه کند، برای آزمایش به حیدرآباد آمد. این شروع یک رابطه فوق العاده بود که مانند اکثر بازیکنان هندی نسل بالاام با مرگ رحیم در سال 1963 به پایان رسید.

در آن زمان، بالاام در بازی‌های المپیک 1960 مقابل مجارستان و در بازی‌های آسیایی 1962 مقابل تایلند و ژاپن گلزنی کرده بود که هند مدال طلا کسب کرد. بین سال‌های 1958 تا 1962، هند 12 بازی از 16 بازی بالارام، گوسوامی و بانرجی را برد. این سه گل 20 گل از 36 گل هند را در آن دوره به ثمر رساندند که گوسوامی و بانرجی هر کدام هفت گل و بالاام شش گل به ثمر رساندند.

در راه رسیدن به طلای بازی های آسیایی 1962، این سه نفر 9 گل از 11 گل هند را به ثمر رساندند. آنها برای گل اول هند در فینال مقابل کره جنوبی ترکیب شدند، حرکتی که توسط بالاام شروع شد و گوسوامی پاس را برای ضربه بانرجی فراهم کرد. هند با گل دوم جارنیل سینگ 2-1 پیروز شد.

در روزهای پنج مهاجم، بالاام در خارج از چپ برای هند بازی می‌کرد تا گوسوامی را که پست ترجیحی اش درون-چپ بود، جا دهد. اما برای بنگال شرقی، که برای آن سریع‌ترین گلزنی را به 100 گل رساند، و بعداً BNR – او در سال 1963 به تیم راه‌آهن رفت، زیرا این کار به معنای یک شغل مطمئن بود – او همچنین در خارج از چپ بازی کرد. همانطور که او برای بنگال که سه عنوان از چهار عنوان قهرمانی خود در سانتوش را به دست آورد، آخرین بار به عنوان کاپیتان در سال 1962. بالاام که به دلیل کنترل توپ و توانایی تولید پاس های دفاعی معروف بود، راحت در سمت راست خط حمله بازی می کرد. هم.

بانرجی و گوسوامی در فاصله 41 روزه از یکدیگر در سال 2020 درگذشتند. با درگذشت بالاام پس از بیماری طولانی مدت، آرون قوش و دی کی افضل تنها اعضای زنده تیم بازی های آسیایی 1962 هستند.