خاطره بهروز افخمی از دیدار و عکاسی از امام خمینی (ره)+ فیلم

«ایران امروز» ویژه برنامه شبکه یک سیما به مناسبت ایام درگذشت بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران است.

در یکی از قسمت های این برنامه، بهروز افخمی کارگردان، نویسنده و تهیه کننده سینما و تلویزیون از یکی از خاطرات دیدار با امام خمینی (ره) که دو فیلم «فرزند صبح» و «یازده دقیقه و سی ثانیه» را درباره امام راحل ساختند، می گوید. در رادیو و تلویزیون خبر شد. البته در این بین اتفاقاتی می افتد که حالا اساس داستان این فیلم است.

افخمی در ابتدا درباره این خاطره از دیدار با امام خمینی(ره) گفت: دوربین و مجوز عکسبرداری داشتم، یعنی مجوز نگرفتیم، هنوز مرسوم نبود و امنیت به این معنا وجود نداشت.اصولا دوربینم را گرفتم و شروع کردم به عکس گرفتن و از زوایای مختلف عکس گرفتم. امام (ره) نزدیک پنجره و رو به روی جمعیت 30 تا 40 نفره نشسته بودند و من به فکر افتادم که از امام (ره) عکس پروفایل بگیرم.

وی ادامه داد: برای اینکه کسی متوجه نشود، کنار پنجره زانو زدم و نیم رخ ایستادم. یعنی زمانی که فقط امام بود خودم را از جمعیت جدا کردم. یعنی امام رو به روی جمعیت بود و من به جایی رفتم که مشخصات ایشان را گرفتم و از جمعیت جدا شدم. امام همچنین سعی می کرد مانند رفتار معمول کشیش ها در هنگام سخنرانی به همه افراد از صف آخر تا صف اول نگاه کند که برای رعایت ادب و رسیدگی به همه به همه نگاه می کنند.

افخمی افزود: خیلی جالب بود که آرام آرام متوجه وضعیت من شدند، اینکه من از جمعیت جدا شده ام و دیگر در چشمشان نیستم، اینطور که امام (ره) به همه نگاه می کرد و با جمعیت صحبت می کرد و سعی می کرد کسی دور از چشمشان نباشد و همه احساس کنند که مثلاً یک تماس شخصی از طرف امام هستند و سه دقیقه بعد از سرشان به سمت من نشسته بودند و بعد از دو یا چند دقیقه به سمت من نشسته بودند. .»

او در عامه گفت: خجالت کشیدم، چون تنها من در آن مکان حاضر بودم، وقتی برگشتند و به من نگاه کردند، به جای اینکه خوشحال باشند که مثلاً الان امامی به من دست می زند، یا این که مودب هستند و رفتار روحانی دارند، ترسیدم، وقتی برگشتند و به من نگاه کردند، احساس کردم همه ی جمعیت به من نگاه می کنند.

افخمی در پایان خاطرنشان کرد: این برخورد بسیار نزدیک بود، دو سه بار برخوردهای نزدیک صورت گرفت و در اوایل انقلاب که خیلی وقت ها بود، افرادی که در حوزه تهیه و یا مدیریت برنامه بودند تقریباً هر وقت می خواستند می توانستند ایشان را ببینند.