راهکاری برای اقتصاد و محیط‌زیست؛اکوتوریسم
در گردشگری، فقط بازدید نیست، بلکه آموزش محیط زیست و به نفع جوامع محلی و غیره است. لازم و ضروری است.
اصطلاح اکوتوریسم اخیراً رایج شده است که به معنای سفر به مناطق محلی و اقامت در استراحتگاه های روستایی و محلی است. این گردشگرانی که از اکوسیستم و طبیعت زنده بازدید می کنند اکوتوریست نامیده می شوند. بسیاری از کشورها بخش بزرگی از درآمد خود را از اکوتوریست های خارجی به دست می آورند.
در ایران از سوی فرهنگستان به عنوان معادل اکوتوریسم نامگذاری شده است که با توجه به پیدایش اکوتوریسم در دهه های اخیر در ایران و جهان، این اصطلاح با معادله گردشگری صحیح نمی باشد و بهتر است اکوتوریسم معادل اکوتوریسم.
به عبارت دیگر، معادل فارسی «طبیعت گردی» هر نوع طبیعت گردی است و نه لزوماً اکوتوریسم. در طبیعت گردی طبیعت برای استفاده انسان آماده و تجهیز می شود اما در اکوتوریسم انسان خود را برای حضور صحیح و خردمندانه در طبیعت آماده می کند.
زیرا چالش های بزرگ صنعت گردشگری حتی در حوزه اکوتوریسم به ویژه در دو دهه اخیر عمدتاً ناشی از فقدان دیدگاه تلفیقی اجتماعی-اقتصادی و زیست محیطی است.
مدل اکوتوریسم پایدار مبتنی بر مشارکت عمومی با هدف تحلیل ادبیات پژوهشی اکوتوریسم و ارائه دیدگاهی جامع از مفهوم اکوتوریسم مشارکتی انجام شده است.
در مدل اکوتوریسم مشارکتی پیشنهادی، بخش‌های مدیریت، برنامه‌ریزی، آموزش و پژوهش و مشارکت همه ذینفعان، به‌ویژه مردم بومی جوامع مقصد، به‌عنوان بخش‌های ضروری برای دستیابی به اکوتوریسم پایدار شناسایی شدند.
به طور کلی مدل پیشنهادی نشان می‌دهد که اگر اکوتوریسم مشارکتی به معنای واقعی آن انجام شود، می‌تواند سفری کم کربن و دوستدار طبیعت مطابق با اهداف کلان اصل هفده توسعه پایدار باشد.