زمانی که ورزشگاهی در عربستان به ضربات کریستیانو رونالدو ضربه زد | اخبار فوتبال

زمانی که محمد ماران در دقیقه 104 روز جمعه گل پایانی را به ثمر رساند، عرصه پرآشوب صدای خود را از دست داده بود. صدای پاپ عربی که از سیستم‌های صوتی به صدا در می‌آید از پیروزی و خلسه صحبت می‌کرد – برای فهمیدن آن نیازی به دانستن زبان نبود. دریای آبی و زرد النصر در حالی که مردان و زنان با لباس‌های سفید و مشکی متمایز خود تکان می‌خوردند و سوت می‌زدند.

روسری ها پرت شد، پرچم ها به اهتزاز درآمدند، سلفی ها کلیک کردند. و هنگامی که حال و هوا به آنها رسید، بو و بطری های آب به سمت دروازه البطین پرواز کردند. پادشاهی فوق محافظه کار رها می شود؟ هر چند وقت یکبار ورزش می تواند این کار را با شما انجام دهد. چنین لحظاتی به سازه های بتنی شخصیت می بخشد.

اگر منصف باشیم، تماشاگران فقط در دقیقه 93 صدای خود را به دست آوردند، زمانی که پاس هوایی لوئیز گوستاوو خط دفاعی البطین را شکست داد و عبدالرحمن غریب گل تساوی را به ثمر رساند. کسانی که از استادیوم خارج می شدند، با پیش بینی تحقیر کوبنده از سوی تیم پایین رده، با عجله به سمت صندلی های خود بازگشتند.

سیستم اعلان عمومی نام کوچک این جوان 25 ساله را به صدا درآورد و تماشاگران را تشویق کرد که نام دوم او را فریاد بزنند. آنها مجبور شدند تا گلو خشک شود. همچنین جعل شخصیت جاودانه ویکتور هوگو مورالس “Goal!” شعار دادن

یکی از هواداران فریاد زد: “اینها راه های ما برای تشکر از باشگاه و گلزن است.”

9 دقیقه بعد (دقیقه 112)، محمد الفتیل بازی را 2-1 کرد و ورزشگاه دوباره منفجر شد. حال و هوا از ناراحتی به شادی تبدیل شده بود، طلسم دوپامین بازی زیبا در این شب تپنده عربی بزرگ شد. رقصیدن در جزایر عبارتی است که توسط مفسر فقید کریکت تونی گریگ معروف شده است. در این غروب رویایی نا مناسب نبود.

اما تماشاگران برای دیدن هر سه گل توسط بازیکنان بومی خود نیامده بودند. آنها اینجا بودند تا تماشا کنند که یک استعداد نسلی در آخرین نوبت خود روی صحنه می رود. گران قیمت ترین فوتبالیست روی کره زمین که در خارج از سوئیت انحصاری Kingdom در برج پادشاهی 267 متری در قلب خانه فرزندخوانده خود زندگی می کند. کسی که پادشاهی برای او زندگی مشترک حاکم است. آنها به دنبال او آمده بودند، در غرورهای ترافیکی که تا دو کیلومتری استادیوم امتداد داشتند، با صورت و قلبشان آبی و زرد صف کشیده بودند. آنها برای بازیکنی آمده بودند که با رفتن به این رقابت‌ها در لیگ برتر عربستان، هشت گل در شش بازی به ثمر رسانده بود.

هر بار که رونالدو توپ را لمس می کرد، غرش آسمان شب را شکافت. افسوس، آوازهای «Siuu»، روسری های پرنده، صداهای خشن، الکتریسیته باورنکردنی در کنار هم نتوانستند پایانی مناسب از ستاره راک 200 میلیون یورویی در هر فصل ایجاد کنند.

نزدیکترین گلزنی رونالدو در دقیقه 34 بود که توپ بلندی را از عبدالله مادو جمع کرد و از کنار دروازه بان مارتین کامپانا در لبه محوطه جریمه عبور کرد، اما توانست یک شوت لنگی را به سمت دروازه روانه کند. خط توسط عبدالله الیوسف غواصی. سکوت کر کننده ای که روی استادیوم افتاد، نشانه فرقه رونالدو بود.

روی بنری نوشته شده بود: «CR7 > فیفا. واقعیت». در حالی که ممکن است هیئت منصفه در این مورد حاضر نباشد، اما در ریاض، آنها از اسطوره رونالدو که خود ماندگار است لذت می برند. از پادشاه تا خدا گرفته تا میهمان سلطنتی، او را هر طور که می خواهند خطاب می کنند و او را به عنوان یکی از خودشان پذیرفته اند. این پدیده پدید آمدن انبوهی از پیراهن‌های رونالدو را توضیح داد در حالی که هیچ‌کدام از پوشیدن بازیکنانی مانند علاقیدی یا السلیحیم، بازیکنانی که در این شهر متولد شده‌اند، به خود زحمت نمی‌دهند.

نفس جمعی که سکوها را ترک کرد در ابتدا حیرت آور بود، اما از آنجایی که برنده 5 توپ طلا مرتباً با ضربه سر از بالای تیر افقی شلیک می کرد، باعث عصبانیت شد. آن‌ها با ناامیدی و ناامیدی او زندگی می‌کردند، و وقتی که او با عصبانیت به میله کناری لگد زد، پس از اینکه یک ضربه ایستگاهی دیگر خراب شد، آنها برای تلافی گریه کردند. مرسول پارک با ضربات رونالدو رقصید، حتی در شبی که این نیمه خدای فوتبال توسط یک مخالف متعهد انسانی شد.

اگرچه همه آنقدر سرگرم نبودند. مصعب، یک راننده تاکسی سودانی که پایتخت عربستان سعودی را خانه خود کرده است، پنج بار فلش زد که نشان دهنده تعداد موقعیت های نیمه از دست رفته رونالدو است. او می گفت: “من او را دوست ندارم. او با منچستریونایتد کار خوبی نکرد.” همچین شبی