آیین‌های پیوند در الجزایر/مدح امام خمینی(ره) در عروسی‌های شیعیان

خبرگزاری پرتو، گروه فرهنگ و اندیشه: آداب و رسوم ملت ها در زمان های مختلف زندگی، دوران درد و شادی، اعیاد مذهبی، قومی و ملی، بخشی از فرهنگ آنهاست که در طول تاریخ و تحت تأثیر اعتقادات آنها شکل گرفته است. . ، افکار و تجربیات زندگی این آداب وراثت معنوی است که افراد یک مجموعه را متحد می کند و همزیستی، همکاری و همیاری را بین آنها تقویت می کند. ازدواج و آغاز همزیستی از جمله مراسمی است که در هر جامعه ای به شکلی بزرگ صورت می گیرد و به همین مناسبت جشن و سرود برپا می شود.

رایزنی فرهنگی ایرانیان در الجزایر در تازه ترین گزارش خود به مهر درباره آیین های ازدواج و پیوند در الجزایر نوشته است که شباهت زیادی به فرهنگ عامه ایرانیان در حوزه پیوند دارد. این گزارش را در زیر بخوانید:

خانواده کوچکترین نهاد در اجتماعی است که برای همه نژادها، ملل و مذاهب در جوامع مختلف مقدس است. ملل مختلف برای انعقاد عقد ازدواج و تشکیل خانواده رسوم و قوانین خاص خود را دارند و زندگی مشترک خود را بین زن و مرد با شادی و خوشی آغاز می کنند. شرع مقدس اسلام نیز دستورات فقهی، حقوقی و اخلاقی خاصی را برای تحکیم پیوند خانواده و استحکام بین اجزا و عناصر آن وضع کرده است. در جوامع اسلامی، این دستورات حیات بخش، همراه با آداب و رسوم ملت ها، آمیزه ای از آداب و رسوم به وجود آورده است.

در جامعه الجزایر، مانند سایر جوامع اسلامی، این دستورات و هنجارها، همراه با آداب و رسوم خاص قومی مردم، مجموع مراسم ازدواج و تشکیل خانواده را تشکیل می دهند. در این مقاله برای شناخت فرهنگ قومی مردم الجزایر به بررسی این آداب و رسوم می پردازیم و مراحل مختلف آن را به اختصار بیان می کنیم. ازدواج در الجزایر سه مرحله اصلی دارد: خواستگاری، ازدواج و ازدواج.

نامزدی

هر خواستگاری با همدیگر دختر و پسر شروع می شود. در گذشته که رابطه دختر و پسر محدود بود و هیچ دختری در مقابل نامحرم چهره خود را نشان نمی داد، مادران برای فرزندان خود همسر انتخاب می کردند و این کار عمدتاً در حمام عمومی انجام می شد. مادران بچه ها خوش شانس ها را سرنگون کردند و موضوع را با او و مادرش در آنجا مطرح کردند، اما امروز با گسترش زندگی شهری و ورود زنان به فعالیت های اداری، آموزشی و فرهنگی شرایط تغییر کرده است. در هر صورت پس از آشنایی و انتخاب اولیه، خواستگاری صورت می گیرد و به آن «الخطبه» می گویند. ابتدا با وساطت و پیام، رضایت اولیه گرفته می شود و سپس مردان دو خانواده در خانه ای در خانه عروس ملاقات می کنند و با یکدیگر قرار رسمی می گذارند.

رسم ناموس و پرداخت ترکی

در این مجلس با موافقت با اصل ازدواج، میزان مهریه و مهریه تعیین می شود. مهر عروس مقداری پول نقد به اضافه جواهرات طلا و لباس عروس است. در برخی از خانواده ها نوعی جهیزیه به نام «پرداخت ترکی» رایج است و آن وجه نقدی است که خانواده داماد به پدر عروس می پردازند تا به صلاحدید خود طلا و لباس بخرند و بقیه را برای تدارک عروسی خرج کنند. عروسی. ضیافت، حنابندان و حمام عروس.

در دوران نامزدی بین عقد و عروسی، دو خانواده به مناسبت عید سعید فطر، قربانی، میلاد پیامبر، آغاز سال نو و … به دیدار یکدیگر می روند و هدایایی می آورند. به عنوان مثال در روز عید قربان یکی از رسومی که الجزایری ها تا به امروز انجام می دهند این است که ران یا سر قربانی را به قربانی می دهند تا احساس کند یکی از اعضای خانواده نامزدش است. این رسم به نام «عزت» معروف است و گوشتی که به عروس تقدیم می شود «هدیه» به معنای «هدیه» نامیده می شود. این یک سنت جا افتاده در جامعه الجزایر است و اشاره به ملاقات مادر داماد با عروسش دارد که هنوز در خانه پدرش است.

او یک تکه گوشت و بیشتر سر قربانی را به همراه یک سبد میوه و هدایای دیگر مانند عطر، لباس یا یک تکه طلا برای دوست دخترش می گیرد و عید قربان را به او و خانواده اش تبریک می گوید. این رسم الجزایری با هدف تحکیم روابط بین دو خانواده و بالا بردن جایگاه همسر در خانه والدین انجام می شود. عروس لباس سنتی می پوشد و نامزدش (الخطیب) را با اعضای خانواده اش پذیرایی می کند.

چند همسری در الجزایر قانونی است، اما بسیاری از مردان برای فرار از محدودیت های اخلاقی و اجتماعی ازدواج دوم و سوم خود را به صورت قانونی ثبت نمی کنند. این امر پیامدها و ناهنجاری های بسیاری از جمله حضور کودکان بی هویت در جامعه دارد. به گزارش رسانه های الجزایری، سالانه حدود 45 هزار کودک ناشناس در این کشور متولد می شوند.

اکثر الجزایری ها جشن عروسی خود را در تابستان و پاییز برگزار می کنند. آداب و رسوم ازدواج در استان های مختلف این کشور متفاوت است، این آداب و رسوم مربوط به صدها سال پیش است که از اجدادشان به آنها منتقل شده و با وجود مدرنیته همچنان ادامه دارد. چند آداب و رسوم جدید به این آداب و رسوم اضافه شده که هزینه های زیادی برای داماد به همراه دارد.

ترتیبات عروسی در الجزایر از زمان نامزدی شروع می شود. یک ضرب المثل الجزایری می گوید: ازدواج یک شب است و مقدمات آن یک سال است. خرید هدیه برای تازه عروس ها شامل لباس های آماده، پارچه، اثاثه یا لوازم داخلی، عطر، صابون و حنا است.

نسلی از مردان جوان ثروتمند ظهور کرده‌اند که اسلحه را وسیله‌ای برای غرور و طرد می‌دانند و بسیاری از آنها گاهی اوقات از آن به‌طور نامناسب استفاده می‌کنند. عروسی های الجزایر از منطقه ای به منطقه دیگر متفاوت است، مانند منطقه قبیله ای (باجائی و تازی وازو)، منطقه شویه (در شرق، از جمله استان های بطنه، ام البواقی و خانشله (پایتخت)، یا در غرب استان های اوهران، تلسان و مستغنم یا استان های جنوبی کشور (تمنرست، ایلیزی و تندوف) آداب و رسوم خاص خود را دارند.

در میان جامعه الجزایر اشتراکاتی در ازدواج وجود دارد که از آن جمله می توان به عروس و داماد، شب حنابندان، روز عروسی و روز نماز یا روز بعد از عروسی اشاره کرد که به آن صبحانه عروس نیز می گویند.

عروس در روز عروسی خود با انواع لباس های سنتی که نشان دهنده میراث فرهنگی و میراث مناطق مختلف الجزایر است در فرآیندی به نام “تصرف” آراسته می شود. سنتی که برای او خریده یا دوخته شده است می پوشد و روی صندلی مخصوص عروس می نشیند. در سال های اخیر اجاره لباس به جای خریدن به دلیل اینکه عروس در زندگی روزمره از آن استفاده نمی کند رایج شده است.

عروس لباس هایی می پوشد که نماد اصالت و فرهنگ زنان الجزایری از جمله کراکوف، بادرون و کویت است که مخصوص پایتخت و اطراف آن است.

همچنین در عروسی های الجزایر مرسوم است که پدر داماد دخترش را از خانه زیر بغل بیرون می آورد تا با لباس سفید به خانواده داماد هدیه بدهد. در نهایت عروس را سوار بر کالسکه یا ماشین لوکس کالیش می کند و به دنبال آن گروه دیگری از ماشین ها در مدل های مختلف قرار می گیرد.

داماد همچنین یک مهمانی جداگانه با خانواده و دوستان برگزار می کند که معمولاً به آن شب چهارشنبه شب حنابندان می گویند و دوستان عروس روی دستان او حنا می گذارند و به او پول می دهند. سپس کوسکوس سنتی را با گوشت می خورند و با آهنگی از موسیقی محلی قدیمی جشن می گیرند.

فولکلور و باروت

گروه‌های نوازنده فولکلوریک، مانند الرحابه به دلیل ارتباط با میراث عامیانه در جامعه الجزایر شور خاصی در عروسی‌ها ایجاد می‌کنند و با اجرای موسیقی و خوانندگی جمعیت را تحت تاثیر قرار می‌دهند.

آهنگ‌های این تیم‌ها که با صدای شلیک گلوله همراه است فضا را سرشار از شادی و بوی باروت می‌کند. این مراسم به ویژه در منطقه شاویه در شرق الجزایر، که شامل چند استان مانند باتنه و خنشله است، اجرا می‌شود.

فضای ایجاد شده توسط گروه‌های الرحبه که رقص‌هایی با ریتم غنایی و موسیقی همراه با حرکات منظم پاها اجرا می‌کنند موجب شادی و مباهات الجزایری‌هاست که نسل‌های فعلی از والدین و پدربزرگ و مادربزرگ خود به ارث برده‌اند. یکی از هنرمندان آواز خوانان الجزایری در دیداری با نماینده فرهنگی کشورمان گفت که او در مراسم‌های عروسی خانواده‌های شیعه مذهب اشعار و سروده‌هایی در مدح و ستایش امام خمینی می‌خواند.

و در استان‌های دیگر در شرق کشور، مانند عنابه و قسنطینه (شرق) تقریباً هیچ عروسی فاقد سلاح فوشیه (یک تفنگ سنتی صیادی) نیست، زیرا تفنگ برای آنها نمادی از قهرمانی، مردانگی و شجاعت است طبق منابع تاریخی، این نوع تفنگ اولین سلاحی بود که توسط مجاهدان الجزایر در آغاز انقلاب آزادیبخش علیه فرانسه مورد استفاده قرار گرفت و به برجسته‌ترین نماد مراسم ازدواج الجزایر تبدیل شد. طنین این سلاح همراه با بوی باروت نشان دهنده شادی و استقبال از زندگی جدید است.

نسلی از مردان جوان و ثروتمند ظهور کرده که اسلحه را وسیله‌ای برای مباهات و خودنمایی می‌داند و بسیاری از آنها در مناسبت‌ها به طور نامناسب از آن استفاده می‌کنند؛ مثل به کارگیری اتومبیل‌های مدل بالا که امروزه وسیله‌ای برای خودنمایی بین اقوام و دوستان است و به یک خطر تبدیل شده، زیرا جوانان با به کارگیری هیجانی آن در خیابان‌های شهر تازه عروس‌ها را همراهی می‌کنند.

علیرغم طعم و مزه‌ای که باروت به عروسی‌ها و مهمانی‌ها می‌بخشد و نقشی که در ایجاد فضایی شاد دارد تأثیرات منفی آن بر شهروندان، به ویژه خانواده‌های دغدغه‌دار قابل انکار نیست.

تأثیر مدرنیزاسیون بر عروسی‌های الجزایری

عروسی های الجزایری هنوز بسیاری از سنت ها و آداب و رسوم را حفظ کرده اند و هرگز تغییر نکرده اند، اما این تغییر تا حدودی بر موسیقی و آواز تاثیر گذاشته است و برخی خانواده ها از آلات موسیقی مدرن استفاده می کنند و هنرمندان را دعوت می کنند و در این مراسم مهمانی برپا می کنند. تالارهای عروسی به جای خانه تبدیل به مکان شده اند.

جهیزیه در عروسی ها در مناطق مختلف متفاوت است. ارزش نمادین آن در برخی استان ها به ویژه در منطقه قبیله ای (آمازیغ الجزایر) بین 1 تا 10 دلار است و در مقایسه با استان های شرقی و غربی کشور مانند کنستانتین، تلمسان و لطیف گاهی اوقات ده ها بار افزایش می یابد، گاهی اوقات تا 5 یا 6000 دلار.

ورود عروسی های مدرن باعث شده است که این مراسم درخشش خود را از دست بدهد. در گذشته خانواده ها، همسایه ها و اقوام در این ایام شادی در خانه عروس و داماد جمع می شدند و با آهنگ های شاد محلی غذا و شیرینی تهیه می کردند، اما امروزه همه چیز برای پذیرایی از قنادی ها و قنادی های حرفه ای آماده است. ظواهر سنتی عروسی از بین می رود و اقوام به خانه عروس نمی روند و فقط در تالار عروسی ملاقات می کنند و دوباره از هم جدا می شوند.

هزینه عروسی های مدرن سرسام آور شده و بسیاری از جوانان را به دلیل مهریه بالا، بحران مسکن و قدرت خرید پایین مجبور به تاخیر در ازدواج کرده است. این تغییرات به نوبه خود منجر به از بین رفتن ثروت و زیبایی عروسی های الجزایری شده است.

عروسی در Tlemcen

در شهر تلمسان در غرب الجزایر که شبیه یک خانواده است، دختران از چهارده سالگی آماده ازدواج هستند و پسرعموها، پسرعموها و سپس دیگر اقوام را در اولویت قرار می دهند.

در این شهر عروس در روز عروسی جواهرات و ده ها گردنبند مروارید طبیعی به سر و گردن می بندد. این کار با قرض گرفتن از اقوام و همسایگان انجام می شود. در اهران هیچ تغییری در آداب و رسوم نسل کنونی با پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگ وجود ندارد، به طوری که داماد تنها یک بار در روز می تواند عروس خود را ببیند، سپس روز بعد عروس را برای عروسی رسمی به خانواده خود می آورد. بعد از عروسی، خانواده داماد یک مهمانی بزرگ تدارک می بینند، خانواده و دوستان را دعوت می کنند و داماد عصر خود را با دوستان تا پاسی از شب به پایان می رساند.

یک ضرب المثل الجزایری می گوید: عقد یک شبه و مقدمات آن یک سال است. ازدواج در حالی که زن مسلمان فقط می تواند با مرد مسلمان ازدواج کند. نکاح فقط با رضایت زن صحیح است و در ازدواج اذن ولی و ولی دختر شرط است. دوران خواستگاری دوره ای است که در طی آن همسران با یکدیگر ملاقات می کنند، به تبادل نظر می پردازند و برای عروسی آماده می شوند. آنها با هم به بازار می روند تا طلا، لباس و لوازم بخرند و از نقش آینده خود مطلع شوند.

جشن‌های عروسی دو یا سه روز قبل از عروسی آغاز می‌شوند و عبارتند از:

روز حمام: این اولین قدم مراسم است عروس باید به حمام برود و اعتقاد بر این است که ترک آن باعث بدشانسی عروس در زندگی زناشویی او می‌شود.

روز حنابندان: دومین روز جشن‌هاست و جشنی برای زنان است که در آن حنا به شکل گل و بوته و به منظور تزئین، خوش شانسی، جلوگیری از شیطان و افزایش باروری بر دست عروس گذاشته می‌شود و تازه عروس تا رنگ حنا از بین نرود مجبور نیست در خانه شوهر کارهای خانه را انجام دهد. در این مراسم چای و کیک توزیع می‌شود و با حناهای باقیمانده روی دختران مجرد نقاشی می‌شود. تا برای آنها شانس بیاورد.

حمام عروس نیز یکی از رسم‌های هنوز محو نشده است. عروس خود یک شب قبل از آن آماده می‌شود تا در موکبی که شامل اقوام و دوستانش است به حمام برود و وقتی به حمام می‌رسد، او را زیر دوش کمک می‌کنند تا خود را با عطر و گلاب شست‌وشو داده و معطر سازد.

روز حنا: یک روز قبل از مراسم عروسی است و صبح آن روز عروس لوازم منزل را که شامل پرده، فرش، لباس و… است به خانه آینده خود می‌فرستد و بعد از ظهر نیز داماد حنا و هدایایی همراه با زنان خانواده خود به خانه عروس می‌فرستد؛ زنان خانواده از خانه داماد تا خانه عروس به شیوه محلی می‌رقصند و آواز می‌خوانند و وقتی به خانه عروس می‌رسند از مخلوطی از حنا، آب و آب لیمو برای قرار دادن روی پاها و دست عروس استفاده می‌کنند و آهنگ‌های سنتی ویژه می‌خوانند.

یوم الزفاف

روز عروسی: عروس به نشانه پاکی در روز عروسی لباس سفید و داماد کت و شلوار به سبک اروپایی می‌پوشند. داماد بعدازظهر زنان خانواده را می‌فرستند تا عروس را به تالار عروسی بیاورند و مادر عروس آنها را با خرما و شیر پذیرایی می‌کند و گل رز و شکلات روی آنها می‌اندازد و مهمانان به تازه عروس پول هدیه می‌دهند.

غذای عروسی

میزها و غذاهایی که در مراسم عروسی سرو می‌شود نشان دهنده سخاوت والدین است و انواع شیرینی در آنجا ارائه می‌شود. مانند باقلوا و مقروط. در مورد ناهار، کوسکوس با سبزیجات و گوشت ذبح شده توسط مردان سرو می‌شود به علاوه مرغ و سالادهای مختلف و سوپ تهیه شده از سس گوجه فرنگی و گوشت.

عجیب‌ترین رسوم ازدواج در الجزایر

عروس در منطقه قبایلی (الجزایر مرکزی) وقتی به درب خانه جدید خود می‌رسد، یک تخم مرغ می‌شکند و ترجیح می‌دهد که تخم مرغ وحشی و از خانه داماد باشد. در منطقه اوراس و شاویه (شرق الجزایر) برادر کوچکتر عروس لحظاتی قبل از ورود کاروان داماد، کفش‌های خود را به نشانه جلوگیری از خروج خواهرش پنهان می‌کند و تا زمانی که برخی خواسته‌هایش برآورده نشوند آن را آشکار نمی‌سازد.

یکی از غیر معمول‌ترین رسم‌های عروسی در الجزایر کاری است که «طوارق» ساکن در جنوب الجزایر انجام می‌دهند. در این منطقه عروس و شوهرش تا زمانی که اولین فرزندشان به دنیا نیامده در خانه پدری داماد زندگی می‌کنند.

جشن در خانه شوهر

جشنی نیز در خانه شوهر برپا می‌شود و مقدمات خاصی برای این مناسبت شادی وجود دارد. در روز دوم، اقوام شوهر می‌روند تا عروس را در یک موکب زیبا و پر سرو صدا همراه با آهنگ‌های دربوکه و الزرنه (ساز و دهل) و آواز دسته جمعی زنان به خانه بخت ببرند. عروس خانه پدرش را در حالی که پدر زیر بازوانش را گرفته ترک می‌کند.

وقتی عروس از خانه خارج می‌شود، الحایک (نوعی حجاب سراسری) می‌پوشد که یکی از حجاب‌های سنتی الحزایر است و برخی از آنها البرونوس را ترجیح می‌دهند. عروس «محبس المقروط» را که یک ظرف مسی سفید یا قرمز پر از شیرینی مقروط است با خود حمل می‌کند. این ظرف با روپوشی دوخته شده پوشانده و با روبان ابریشمی محکم شده است و در روز دوم بین شرکت کنندگان توزیع می‌شود.

عروس در شرف پذیرایی از مادرشوهرش و دادن شیر و قند به او است، او دوباره در حضور مهمانان در فضایی سرشار از شادی و آهنگ لباس می پوشد.

پس از پذیرایی از همه میهمانان با غذای سنتی معروف شمال آفریقا (کوسکوس)، مردان نیز جشن می گیرند و داماد با آهنگ های مورد علاقه خود و بهترین دوستانش به دستشویی و آرایشگاه می رود و روی دست و پای خود حنا می گذارد.

یکی از رسوم رایج در الجزایر و بلید این است که چنتوف در آستانه اتاق داماد می ایستد، زیرا اعتقاد بر این است که سحر و جادو بستن و بسته شدن چشم ها را از بین می برد.

روز سوم (فردا)

در روز سوم عروسی که «الصبوحی یا المحضر» نام دارد، ناهار به احترام بستگان دو خانواده تهیه می شود و با غذاهای زیر سرو می شود: سوپ سفید، شطیحه، بوراک، جگر، مشرمله. ، سیر و گوشت های شیرین.

در پایان ناهار، بغیر (تهیه شده با بلغور، عسل و کره) پخش می شود، مراسم در پاسیو برگزار می شود که عروس در آن حضور دارد و در حضور اقوام و با هلهله و شادی لباس مخصوص به تن می کنند. . .

بعد از عروسی، ملاقات یا دعوت دیگری در محل ملاقات دو خانواده برگزار می شود که معمولاً فقط در روستای بلیدا رزرو می شود و مادر عروس تمینه (نوعی شیرینی سنتی) را می آورد و به تجاوز کشمشی می پردازند. به شرکت کنندگان هدایایی بدهید. . عروس لباس سنتی القط و حوله حمامی که با نخ طلا دوزی شده است به تن دارد. در این آیین از یکی از بچه ها خواسته می شود تا تشنتوف (گردنبند سکه طلا) یا کارافش (گردنبند طلا) را به عروس آویزان کند و برای مهمانان آب نبات و شکر پرتاب کند.

روز چهاردهم یا روز سیزدهم

در روز چهاردهم یا به اصطلاح غسل رباطش، عروس به همراه اعضای جدید خانواده به غسل ​​می رود و پس از برگزاری مراسمی خاص، لباس سنتی خود را به نام القط بر تن می کند و نوعی شیرینی به نام آل پخش می کند. -حیونات و آبلیمو این شیرینی فقط برای بلید است.

لباس های سنتی برای مجالس و عروسی: لباس زنانه

داخل: این یک لباس بلند ساتن است که در قسمت پایین به شکل شلوار شالکا دوخته شده است.

کراکوف: کت مخملی است که در مهمانی ها و عروسی ها استفاده می شود و با نخ طلا دوزی می شود. سه فن استفاده می شود: مجبد – الفتله – مو. شلواری به نام شلوار گرد بپوشید که برای تکمیل آن به پانزده متر پارچه نیاز دارد.

محرم الفتول: از ابریشم به شکل مثلث ساخته شده و استفاده از آن امکان تشخیص زنان متاهل و مجرد را فراهم می کند.

محکم: لباس گرد را با محرم الفتول بر سر می پوشند و بزرگان تا امروز می پوشند.

البرونوس: پارچه ای است که با نخ ابریشم طلایی گلدوزی شده است.

الهایک با ابریشم بافته می شود: به آن پوسته سفید نیز می گویند که زن هنگام خروج از خانه با آن خود را می پیچد و با روبنده ای که با نخ های ابریشمی یا توری دوزی شده است، صورت خود را می پوشاند. هنگامی که عروس از خانه پدرش خارج می شود، هایکوی صورتی رنگ به نام (هایک العروسا) می پوشد.

عروس در شرف پذیرایی از مادرشوهرش و دادن شیر و قند به او است، او دوباره در حضور مهمانان در فضایی سرشار از شادی و آهنگ لباس می پوشد.

پس از پذیرایی از همه میهمانان با غذای سنتی معروف شمال آفریقا (کوسکوس)، مردان نیز جشن می گیرند و داماد با آهنگ های مورد علاقه خود و بهترین دوستانش به دستشویی و آرایشگاه می رود و روی دست و پای خود حنا می گذارد.

یکی از رسوم رایج در الجزایر و بلید این است که چنتوف در آستانه اتاق داماد می ایستد، زیرا اعتقاد بر این است که سحر و جادو بستن و بسته شدن چشم ها را از بین می برد.

روز سوم (فردا)

در روز سوم عروسی که «الصبوحی یا المحضر» نام دارد، ناهار به احترام بستگان دو خانواده تهیه می شود و با غذاهای زیر سرو می شود: سوپ سفید، شطیحه، بوراک، جگر، مشرمله. ، سیر و گوشت های شیرین.

در پایان ناهار، بغیر (تهیه شده با بلغور، عسل و کره) پخش می شود، مراسم در پاسیو برگزار می شود که عروس در آن حضور دارد و در حضور اقوام و با هلهله و شادی لباس مخصوص به تن می کنند. . .

بعد از عروسی، ملاقات یا دعوت دیگری در محل ملاقات دو خانواده برگزار می شود که معمولاً فقط در روستای بلیدا رزرو می شود و مادر عروس تمینه (نوعی شیرینی سنتی) را می آورد و به تجاوز کشمشی می پردازند. به شرکت کنندگان هدایایی بدهید. . عروس لباس سنتی القط و حوله حمامی که با نخ طلا دوزی شده است به تن دارد. در این آیین از یکی از بچه ها خواسته می شود تا تشنتوف (گردنبند سکه طلا) یا کارافش (گردنبند طلا) را به عروس آویزان کند و برای مهمانان آب نبات و شکر پرتاب کند.

روز چهاردهم یا روز سیزدهم

در روز چهاردهم یا به اصطلاح غسل رباطش، عروس به همراه اعضای جدید خانواده به غسل ​​می رود و پس از برگزاری مراسمی خاص، لباس سنتی خود را به نام القط بر تن می کند و نوعی شیرینی به نام آل پخش می کند. -حیونات و آبلیمو این شیرینی فقط برای بلید است.

لباس های سنتی برای مجالس و عروسی: لباس زنانه

داخل: این یک لباس بلند ساتن است که در قسمت پایین به شکل شلوار شالکا دوخته شده است.

کراکوف: کت مخملی است که در مهمانی ها و عروسی ها استفاده می شود و با نخ طلا دوزی می شود. سه فن استفاده می شود: مجبد – الفتله – مو. شلواری به نام شلوار گرد بپوشید که برای تکمیل آن به پانزده متر پارچه نیاز دارد.

محرم الفتول: از ابریشم به شکل مثلث ساخته شده و استفاده از آن امکان تشخیص زنان متاهل و مجرد را فراهم می کند.

محکم: لباس گرد را با محرم الفتول بر سر می پوشند و بزرگان تا امروز می پوشند.

البرونوس: پارچه ای است که با نخ ابریشم طلایی گلدوزی شده است.

الهایک با ابریشم بافته می شود: به آن پوسته سفید نیز می گویند که زن هنگام خروج از خانه با آن خود را می پیچد و با روبنده ای که با نخ های ابریشمی یا توری دوزی شده است، صورت خود را می پوشاند. هنگامی که عروس از خانه پدرش خارج می شود، هایکوی صورتی رنگ به نام (هایک العروسا) می پوشد.

انواع مختلف از غذای کوسکوس

الرشتا (رشته) در بلیدا و حومه آن بسیار معروف است، جایی که جایگزین کوسکوس شده است.

شربت قرمز کوسکوس را همراهی می‌کند.

شربت سفید مخصوص روز صبحانه عروس تهیه می‌شود.

روتاری و بوزلوف (کله پاچه).

گوشت شیرین.

گوشت خرد شده.

سیر.

انواع سالاد، چه سالاد کاهو و چه سالاد فلفل.

«بوراک» همراه با «کفته» و «دیول» عرضه می‌شود.

جگر مشرملا، که به طور خاص در روز صبوحی (صبحانه عروس) تهیه می‌شود.