آیین و رسم سنتی عروسی در شهر سمنان

نامزدی

در گذشته خانواده هایی که صاحب فرزند می شدند وقتی فرزندشان به سن ازدواج می رسید سعی می کردند برای او همسری انتخاب کنند. کار بر عهده زنان خانواده بود. اگر در بین اقوام دختر مناسبی بود مستقیماً نزد مادر دختر می رفتند وگرنه از بین همسایه ها و سایر خانواده ها دختر مناسبی را انتخاب می کردند.

پس از انتخاب دختر، مادر دختر از طریق زنان مانند آرایشگرهای محلی یا آرایشگران یا ماماها مطلع می شد و در صورت مثبت بودن پاسخ، دو نفر از اعضای خانواده پسر برای اندازه گیری و اندازه گیری به خانه دختر می رفتند. معیارهایی مانند نجابت و ادب دختر در نظر گرفته شد. اگر خانواده دختر از خانواده پسر خوششان می آمد پس از پذیرایی کوتاه با چای میوه ای با آنها صحبت می کردند. اما اگر خانواده دختر اصلا خانواده پسر را نمی دیدند، پس از صرف چای، یکی از اقوام دختر به در ورودی اتاقی که همه در آن نشسته بودند رفت و به بهانه درست کردن کفش های جلوی در. مهمانان می توانستند آنها را از داخل اتاق ببینند. او از اتاق خارج می شد و با زبان احمقانه به آنها می گفت که دیگر حرف نزنند و خوش آمدید. آنها هم با دیدن جفت کفش های دخترک در بیرون خانه را ترک کردند بدون اینکه صحبت زیادی ببینند.

آره

اگر به نظر می رسید خانواده دختر از خانواده پسر خوششان می آمد، پس از چند ملاقات و آشنایی دیگر اجازه می دادند با توافق طرفین مجلسی از مردان در خانواده دختر برگزار شود. در این جلسه میزان شیر و مهریه و زمان عقد مشخص شد.

پیمانکاران

مجلس عقد به صورت جداگانه برای زن و مرد در خانه دختر و پسر برگزار می شد. مجلس عقد زنان با آداب و رسوم خاصی همراه بود. یکی از آیین های این مجلس، چیدن سفره عقد بود که در فرهنگ مردم سمنان از سفره های مقدس به شمار می رود. سفره عقد در اتاق بزرگ و تمیزی پهن شده بود. برخی از وسایل روی میز عبارتند از: آینه ای معروف به آینه بخت در وسط سفره عقد، دو عدد لوستر با دو چراغ در دو طرف آینه، دو عدد تخم مرغ، یک بشقاب سبزیجات و پنیر، یک لیوان عسل. یک جلد قرآن کریم، یک نان سنگک روی آن. «شاد» با سیاه دانه ها، کاسه ای پر از آب با برگ های سبز شناور روی سطحش، بشقاب قصه گویی، بشقاب آجیل و… نوشته شده بود.