شما سال‌ها را دور از خانواده می‌گذرانید و هر روز برای تامین زندگی آنها تلاش می‌کنید. شما پس انداز می کنید تا یک خانه بسازید و حتی تسهیلاتی را فراهم می کنید که می تواند به دیگران در محله شما کمک کند. اما یک روز از ناکجاآباد سوخته است. هر چیزی که برای رسیدن به آن سخت تلاش کرده اید، از بین می رود. از آنجا چه کار می کنید؟ چگونه به زندگی معنا می دهید؟
اینها سوالاتی هستند که هنوز چنگلنسانا سینگ فوتبالیست هندی را آزار می دهند، چهار ماه پس از آن که خانه و زمین فوتبالی که او در چورچاندپور ساخته بود در جریان خشونت های قومیتی در مانیپور به آتش کشیده شد. خانواده او موفق به فرار شدند، اما همه چیز تا بازگشت به حالت عادی فاصله دارد.
تیم فوتبال هند روز یکشنبه بدون سینگ و لالچونگ‌نونگا راهی بازی‌های آسیایی شد که هر دو دیروقت اضافه شدند و هنوز ویزای چین خود را دریافت نکرده‌اند. سرآشپز هند بهوپیندر سینگ باجوا گفته است که آنها “یک یا دو روز دیگر” ویزای خود را دریافت خواهند کرد، اگرچه آنها اولین بازی روز سه شنبه مقابل چین را از دست خواهند داد.
اما سینگ در حال مبارزه با ترومای حوادث در مانیپور است. این بازیکن تیم فوتبال حیدرآباد پس از اولین بازی خود برای بزرگسالان هند در سال 2021، مجبور شد از مسابقات جام بین قاره ای و قهرمانی SAFF در ژوئن به دلیل ویرانی که در هفته اول ماه مه به خانه برگشت، کناره گیری کند. در نهایت، این مدافع 26 ساله به بازی بازگشت و در اواخر تیم به هانگژو اضافه شد.
خانواده او در مانیپور اگرچه هنوز در بلاتکلیفی هستند.
سینگ گفت: «توضیح آشفتگی عاطفی من و خانواده ام بسیار سخت است. «در 3 می، شما یک خانه دارید. یک روز بعد، به نحوی از یک موقعیت تهدید کننده زندگی فرار می کنید. خانه شما سوخته، غارت شده است. بعد از چند روز حتی تصاویر و فیلم هایی از ملک برچیده شده دریافت می کنید. بی خانمان بودن و در چنین موقعیتی بسیار ناراحت کننده است.»
سینگ قصد دارد یک خانه جدید بسازد اما وضعیت هنوز در مانیپور وخیم است و او با هزینه های مادی بالایی روبرو است. تمام اعضای خانواده اش مقداری پس انداز است.
سینگ گفت: “خانواده من با دوستم که خانه جدیدی ساخته است، می مانند.” چند نفر از دوستداران فوتبال از زمین مراقبت می کنند. امیدوارم بتوانیم تصویر روشنی از اینکه چگونه می‌توانیم برنامه‌ریزی کنیم، به دست بیاورم. من خانواده بزرگی دارم، ما سه برادر هستیم و با هم زندگی می کنیم. این به سلامت آنها نیز مربوط می شود.»
در میان این آسیب، یافتن معنا در زندگی روزمره دشوار است. اما سینگ تلاش می کند. او می گوید این تنها کاری است که او می تواند انجام دهد.
او گفت: «بسیار، بسیار دشوار است که همه چیز را در چشم انداز قرار دهیم. من خوشحالم که فوتبال حرفه‌ای بازی می‌کنم و زندگی خوبی می‌سازم تا بتوانم از خانواده‌ام حمایت کنم. من بسیار مطمئن هستم که می توانم یک خانه جدید بسازم، اما همیشه به این فکر می کنم که دیگران چگونه با آن کنار بیایند. من دوستان، اقوام و همسایه هایی دارم که با آنها بزرگ شده ام و مدام به این فکر می کنم که چگونه آنها زنده بمانند، زندگی را بازسازی کنند. تنها چیزی که داشتند زمینشان بود و خانه هایشان سوخته است. بعضی ها حتی کار معمولی هم ندارند. سخت است بپذیرید که افراد زیادی در شهر شما رنج می برند. من نمی دانم دولت برای کمک به این افراد چه اقداماتی انجام خواهد داد. این خیلی ناراحت کننده است.»
مانیپور که چندین ورزشکار برتر را تولید کرده است، فرهنگ فوتبالی غنی دارد و استعدادهای برتر را در اختیار تیم ملی قرار می دهد. این آشفتگی طولانی مدت می تواند راهی طولانی برای بازگشت به حالت عادی برای این ورزشکاران باشد.
سینگ گفت: «این یک شکست بزرگ است. “مردم از همه قبایل در مانیپور به شاهکارهای ورزشی بزرگی دست یافته اند. با وجود منع آمد و شد و خشونت که هنوز ادامه دارد، بازگشت همه چیز به حالت عادی بسیار دشوار خواهد بود. وقتی مسئله مرگ و زندگی است، بچه ها چگونه می توانند تمرکز کنند و تمرین کنند؟ به عنوان یک ورزشکار، باید در چارچوب ذهنی مناسبی برای عملکرد و پیشرفت باشید. این یک ضرر برای کشور و همچنین کشور است.”
در حالی که خانواده اش تلاش می کنند زندگی خود را بازسازی کنند، سینگ می گوید که اشتیاق او برای موفقیت در زمین فوتبال دست نخورده است، هم برای باشگاه و هم برای کشورش.
بازی در تیم ملی رویای من بود و هرگز آن را بدیهی نمی دانم. خیلی سخت بود که نتوانم در چند تورنمنت اخیر شرکت کنم. کسی موقعیت من را پر کرد و من آماده مبارزه و پس گرفتن آن هستم. از نظر ISL، ما تیم جدیدی داریم و ظاهر خوبی داریم. ما همچنین روی تاکتیک های جدید کار می کنیم، امیدوارم از بازی با هم لذت ببریم.
من به آینده نگری ایمان دارم. این تنها کاری است که می توانم انجام دهم. من از خانواده ام خواسته ام که مراقب خودشان باشند، سالم و ایمن بمانند. دوباره از نو شروع می کنیم.»