ضرب کردن تاثیر ۱۰۰ هزار دلاری MIT | اخبار MIT

در دو هفته دیگر، دانش‌آموزان برای بیست و ششمین مسابقه سالانه کارآفرینی 100 هزار دلاری MIT در سالن Kresge گرد هم می‌آیند. این رویداد در طول سال ها به عنوان سکوی پرشی برای تعدادی از شرکت های نمادین عمل کرده است. اما تاثیر کامل رقابت 100 هزار دلاری بسیار گسترده تر بوده است.

برای بیش از 20 سال، قالب 100 هزار دلاری – که شامل راهنمایی، تأمین مالی و خدمات پشتیبانی برای تیم‌ها قبل از مسابقه نهایی است – در سراسر جهان نیز تکرار شده است.

این مسابقات که توسط دانشجویان و فارغ التحصیلان MIT با ارتباطات 100 هزار دلاری آغاز شد، به طور انباشته به کارآفرینان کمک کرد هزاران شرکت را راه اندازی کنند که میلیاردها دلار درآمد جمع آوری کرده اند. آنها همچنین به ساخت اکوسیستم های نوآوری کمک کرده اند که اقتصادهای محلی را متحول کرده است.

ابتکارات تحت رهبری دانشجویان و فارغ التحصیلان توسط دولت های محلی، سایر دانشگاه ها و سازمان های خصوصی حمایت شده است. MIT همچنین از تکرار رقابت 100 هزار دلاری از طریق برنامه هایی مانند کارگاه جهانی استارتاپ (GSW) و برنامه شتاب دهنده کارآفرینی منطقه ای (REAP) پشتیبانی کرده است.

در برخی موارد، این ابتکارات پس از راه اندازی اعضای جامعه MIT، زندگی خود را به خود گرفته است. برخی دیگر به مرور زمان بسته شده‌اند، اگرچه سازمان‌دهندگان می‌گویند که منجر به تغییرات مثبتی در برداشت‌های پیرامون کارآفرینی شد. همه با تمایل به آوردن ذهنیت کارآفرینی منحصر به فرد MIT به مناطق دیگر هدایت شده اند.

فیونا موری، رئیس بخش نوآوری و شمول، می‌گوید: «مسابقه‌های تجاری مانند ۱۰۰ هزار دلار می‌توانند بسیار قدرتمند باشند، به‌ویژه در مناطقی که فرهنگ استارت‌آپ چندانی ندارند، جایی که شما واقعاً می‌خواهید جوانان را برای مشارکت در کارآفرینی تشویق کنید. و استاد کارآفرینی ویلیام پورتر در MIT Sloan. دیدن تعدادی از جوانان با پیشینه‌های مختلف روی صحنه که ایده‌های جدید ارائه می‌کنند، مردم را وادار می‌کند که بگویند، “کسی مثل من می‌تواند برود و این کار را انجام دهد.”

تاریخچه ای که توسط دانش آموزان اداره می شود

دانشجویان MIT نیز نیروی محرکه اصلی رقابت 100 هزار دلاری بودند. دانشجویان در باشگاه کارآفرینی MIT در ابتدا رقابت طرح کسب و کار را در سال 1989 در نظر گرفتند و یک جایزه بزرگ 1000 دلاری را پیش از کسب حمایت کافی برای افزایش آن به 10000 دلار در سال افتتاحیه تعیین کردند.

این رقابت فوراً مورد استقبال قرار گرفت و در عرض چند سال شرکت‌کنندگان به این فکر افتادند که آیا این مدل می‌تواند فعالیت کارآفرینی را از محوطه دانشگاه MIT ترغیب کند.

در اواسط دهه 1990، سازمان دهندگان دانشجویی که در آن زمان مسابقه 50 هزار دلاری بود، کارگاه جهانی استارتاپ را برای حمایت از مردم مناطق دیگر که علاقه مند به شروع مسابقات مشابه بودند، راه اندازی کردند. امروز GSW یک کنفرانس مستقل و دانشجویی است و کارگاه‌های آموزشی متمرکز بر تقویت اکوسیستم‌های کارآفرینی در شش قاره با شرکت‌کنندگانی از بیش از ۷۰ کشور برگزار کرده است.

در حوالی زمانی که GSW شروع به کار کرد، خوان مارتینز-باریا MBA ’98 روی تیم سازماندهی مسابقه 50 هزار دلاری کار می کرد.

مارتینز-باریا می گوید: «به لطف آن تجربه، هدفم را در زندگی پیدا کردم. “من به عنوان یک مهندس به MIT آمدم، اما عشق به کارآفرینی را کشف کردم.”

مارتینز باریا تصمیم گرفت این مدل را به زادگاهش سویا در اندلس اسپانیا بیاورد. او با کن مورس، رئیس سابق مرکز کارآفرینی مارتین تراست کار کرد و با سالی شپرد MBA ’98 برای راه اندازی این مسابقه شریک شد. مارتینز-بارئا از استقبالی که از او شد وقتی این ایده را برای دانشجویان، سرمایه گذاران، دانشگاه ها و شرکت ها مطرح کرد شگفت زده شد.

موری می گوید که همکاری بین سهامداران مختلف یکی از بزرگترین مزایای این برنامه است.

او در مورد 100 هزار دلار می گوید: «این یک فانوس دریایی است. “این افراد با انگیزه را جذب می کند، به آنها یک جدول زمانی می دهد، به آنها کمک می کند تا یک شبکه و تیم بسازند، مربیگری ارائه می دهد، و غیره. همه عناصری را که برای ساختن یک اکوسیستم نوآوری واقعا موثر نیاز دارید، دارد.”

مسابقه اندلس در اولین سال خود، در سال 1999، 300 کارآفرین را با ایده های تجاری در زمینه های مختلف از میکروالکترونیک گرفته تا بیوتکنولوژی، هوش مصنوعی و روباتیک جذب کرد. همچنین مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفت – مارتینز-باریا می‌گوید که برجسته‌ترین روزنامه اسپانیایی تصویری از این رقابت را در صفحه اول خود با عنوان “دره سیلیکون اسپانیا” منتشر کرد. بیش از 100 استارت آپ از این رقابت در سال های بعد راه اندازی شدند.

در همان زمان، گروه دیگری از سازمان دهندگان 100 هزار دلاری در MIT، از جمله ویکتور مالت ’02، رقابت سرمایه گذاری های جدید غنا را آغاز کردند. آنها بودجه ای را از MIT دریافت کردند تا اولین مسابقه را در دوره فعالیت های مستقل MIT در سال 2001 میزبانی کنند. این رویداد به دانشجویان دانشگاه آموخت که چگونه ایده های تجاری خود را دنبال کنند و آنها را با مربیان مرتبط کرد.

مالت می گوید: «کار بر روی مسابقه در MIT الهام بخش ترین کاری بود که در مقطع کارشناسی انجام دادم. می‌خواستم ببینم که آیا این کار در غنا نیز کار می‌کند و به مردم آنجا الهام می‌بخشد، و فکر می‌کنم این کار انجام شد. [Entrepreneurial thinking] یک چیز کاملاً جدید در غنا بود. مردم واقعاً در مورد آن هیجان زده بودند.»

Miguel Palacios MBA’99 در مسابقه 50 هزار دلاری (که یک سال بعد به 100 هزار دلار افزایش می یابد) به عنوان دانشجو در MIT شرکت کرد. در سال 2003، پس از چند سال مشاوره مدیریت، شروع به کار برای ایجاد یک اکوسیستم کارآفرینی در دانشگاه فنی مادرید کرد. تصمیم گیری در مورد اینکه یکی از اولین ابتکارات او قرار است چه باشد، آسان بود. رقابت کارآفرینی که او در ساخت آن کمک کرد، به نام actúaupm، در حال حاضر در نوزدهمین سال خود است و به ایجاد بیش از 300 شرکت کمک کرده است. Palacios می گوید که صدها تیم در آن شرکت می کنند و حدود 20 شرکت هر سال از آن بیرون می آیند.

“کلید [to the competition] مراحل است.» او می گوید. “مرحله اولیه بسیار کم خطر است و می توانید با ایده خود بازی کنید. با مدل‌های دیگری مانند انکوباتور، مردم تصمیم می‌گیرند چه کسی وارد شود و چه کسی نرود. با رقابت، شما به همه اجازه می‌دهید در اکوسیستم شرکت کنند، بنابراین گروه بسیار متنوع‌تری از افراد با ایده‌ها و قابلیت‌های متفاوت را وارد می‌کنید. شما همچنین به مردم اجازه می دهید ببینند که کارآفرینی ممکن است یک گزینه شغلی باشد که می تواند پیشرفت و ثروت ایجاد کند.

در سال 2004، نیل رویز دکترای ’14 و سایر دانشجویان، استارت‌آپ‌های باز کارآفرینی فیلیپین (PESO) را راه‌اندازی کردند. این گروه از مرکز خدمات عمومی PKG MIT برای سفر به فیلیپین برای ایجاد مشارکت های محلی پشتیبانی دریافت کرد.

رویز به یاد می‌آورد: «من و همکلاسی‌های فیلیپینی‌ام می‌پرسیدیم که چه کاری می‌توانیم برای ماندن در این کشور انجام دهیم.

این تیم توانست برخی از برجسته ترین رهبران تجاری فیلیپین را برای قضاوت در رویداد سال اول جذب کند و برندگان باید زنگ را در بورس اوراق بهادار فیلیپین یک روز پس از برنده شدن به صدا در آورند.

رویز می گوید: «این راهی برای کمک به کارآفرینان بود که اهداف بزرگی برای خود تعیین کنند. بلافاصله ایده های بسیار خوبی وجود داشت. خیلی الهام بخش بود.»

مالت می گوید، این نوع مسابقات کارآفرینی می تواند تأثیر زیادی در مکان هایی داشته باشد که کارآفرینی به اندازه ایالات متحده رایج نیست.

مالت می‌گوید: «مکان‌های دیگر می‌توانند موانع فرهنگی برای کارآفرینی داشته باشند، بنابراین به آن مکان‌ها کمک می‌کند تا افرادی که در معرض MIT و روش‌های آمریکایی برای انجام کارها بوده‌اند، این رویکرد را به آن جوامع بازگردانند».

موری، که به برگزاری مسابقات 100 هزار دلاری در مناطق سراسر جهان به عنوان بخشی از MIT REAP کمک کرده است، موافق است که قالب 100 هزار دلاری می تواند تفکر کارآفرینی را تقویت کند.

موری می‌گوید: «یکی از قوی‌ترین نتایج 100 هزار دلار الهام‌بخش تغییر فرهنگ است. «اگرچه تنها بخش کوچکی از چیزهایی که مطرح می‌شوند به جلو می‌روند، شروع به نشان دادن هنر ممکن به جوانان می‌کند.»

چند برابر کردن تاثیر MIT

در سال 2007، کارگاه جهانی استارتاپ از 100 هزار دلار خارج شد تا به یک سازمان مستقل تبدیل شود که توسط دانشجویان MIT اداره می شود. یکی از سازمان دهندگان GSW در آن زمان، John Harthorne MBA ’07، که همچنین بخشی از تیم برنده 100 هزار دلاری آن سال بود، در ادامه MassChallenge را تأسیس کرد، یک شتاب دهنده جهانی استارت آپی که تا به امروز به نزدیک به 3000 شرکت کمک کرده است تا 8.6 میلیارد دلار جمع آوری کنند.

MassChallenge یکی از ابتکارات متعددی است که ارتباط مستقیمی با 100 هزار دلار دارد و تا به امروز نیز ادامه دارد. علاوه بر رقابت پالاسیوس، که در نهایت توسط دانشگاه سابق او در مادرید تصاحب شد، PESO توسط بنیاد آیالا برای تأمین بودجه پایدارتر پذیرفته شد.

تلاش‌ها نشان‌دهنده نقش حیاتی دانشجویان در صدور رویکرد MIT برای کارآفرینی به جهان است. در این فرآیند، آن‌ها تأثیر MIT را به روش‌هایی چند برابر کرده‌اند که تعیین کمیت آن دشوار است.

به عنوان مثال، مارتینز-باریا هنوز با افرادی که علاقه مند به تکرار مسابقات اندلس او هستند، بیش از 20 سال بعد تماس می گیرند. او می‌گوید بسیاری از دولت‌های منطقه‌ای این قالب را برای تشویق کارآفرینی در اقتصاد خود تکرار کرده‌اند.

مارتینز-باریا توضیح می‌دهد: «این موضوع در مورد من مسئولیت اجتماعی بود. من علاقه مند به ایجاد ثروت و رفاه در اسپانیا از این طریق بودم و این به موتور توسعه اقتصادی تبدیل شد. من فکر می کنم دلیلی که دیگران تکرار کرده اند [the $100K model] ساده است: چون کار می کند.»