مردم چینچولو با مومیایی های 7000 ساله زندگی آرامی دارند

مومیایی چینچورو در موزه دانشگاه تاراپاکا قرار دارد. این مومیایی مربوط به یک پسربچه بین شش تا هفت‌ساله است و آزمایش‌های رادیوکربنی نشان می‌دهد که قدمت آن بیش از ۴۱۰۰ سال است. شهر آریکا در مرز پرو، بر روی تپه‌های شنی صحرای آتاکاما، خشک‌ترین بیابان جهان، ساخته شده است. اما مدت‌ها قبل از اینکه شهر ساحلی در قرن شانزدهم تأسیس شود، این منطقه محل زندگی مردم چینچورو بوده است.

فرهنگ مردم چینچورو در ماه ژوئیه، زمانی که سازمان فرهنگی سازمان ملل متحد صدها مومیایی حفظ‌شده توسط آن‌ها را به فهرست میراث جهانی خود اضافه کرد، رسانه‌ای شد.

مومیایی‌های چینچورو برای اولین بار در سال ۱۹۱۷ توسط باستان‌شناس آلمانی، ماکس اوهله، که برخی از اجساد را در یک ساحل پیدا کرده بود، ثبت شد. اما تعیین سن آن‌ها چند دهه به طول انجامید.

آزمایش‌های قدمت رادیوکربنی در نهایت نشان داد که این مومیایی‌ها بیش از ۷هزار سال قدمت داشتند، یعنی دو هزار سال پیش‌تر از مومیایی‌های مصری که شهرت بیشتری در میان مردم داشتند.

در فرهنگ مردم این منطقه اعتقاد بر این بود که مومیایی کردن به عنوان راهی برای زنده نگه داشتن خاطرات مردگان است. با معلوم شدن سن این مومیایی‌ها، می‌توان نتیجه گرفت مومیایی‌های چینچورو قدیمی‌ترین شواهد باستان‌شناسی شناخته شده از اجساد مومیایی شده توسط بشر باشند.

برناردو آریازا، انسان‌شناس، می‌گوید: «مردم چینچورو فرایند مومیایی را برای اولین بار خودشان انجام دادند. آن‌ها از این روش برای دفن و حفظ اجساد استفاده کردند، نه اینکه مردگان را برای مومیایی شدن طبیعی در آب و هوای خشک رها کنند. اگرچه برخی از اجساد که به طور طبیعی مومیایی شده‌اند نیز در این مکان‌ها یافت شده است.»

او در ادامه توضیح می‌دهد که برش‌های کوچکی روی بدن ایجاد می‌شدند تا اعضای داخلی را خارج کنند. سپس حفره‌ها خشک می‌شدند و پوست جسد نیز کنده می‌شد.

سپس مردم چینچورو قبل از استفاده از نی برای دوختن پوست، بدن را با الیاف و چوب‌های طبیعی پر می‌کردند تا صاف و توپر بماند. آن‌ها همچنین موهای سیاه و ضخیم را روی سر مومیایی می‌چسباندند و صورت آن را با خاک رس و ماسکی با سوراخ‌هایی برای چشم‌ها و دهان می‌پوشاندند.

در نهایت، بدن اجساد به رنگ قرمز یا سیاه با استفاده از رنگدانه‌های مواد معدنی، خاک سرخ، منگنز و اکسید آهن رنگ‌آمیزی می‌شده است.

آریازا می‌گوید: «روش‌ها و رویکرد مردم چینچورو در مومیایی کردن تفاوت قابل توجهی با مصریان داشت. مصریان نه تنها از روغن و باند استفاده می‌کردند، بلکه در روند مومیایی‌سازی اعضای بدن جسد نخبگان نیز محفوظ بود، در حالی که مردم چینچورو مردان، زنان، کودکان، نوزادان و حتی جنین‌ها را بدون توجه به وضعیتشان مومیایی می‌کردند.»

زندگی با مردگان

با صدها مومیایی که در طول قرن گذشته در آریکا (شیلی) و جاهای دیگر پیدا شده است، مردم محلی یاد گرفته اند در کنار و حتی بالای گورستان های مومیایی شده زندگی کنند.

کشف بقایای انسان در حین کار ساختمانی یا بیرون آوردن تعدادی مومیایی توسط سگ های شکاری چیزی است که مردم بومی به طور گسترده آن را تجربه کرده اند. اما برای مدت طولانی آنها متوجه اهمیت این بقایای باستانی نمی شدند.

جانینا کامپوس فوئنتس، باستان‌شناس، می‌گوید: «گاهی اوقات مردم محلی برای ما داستان‌هایی را تعریف می‌کنند که چگونه بچه‌ها از جمجمه‌ها برای فوتبال استفاده می‌کردند و لباس‌های خود را از مومیایی‌ها در می‌آوردند، اما اکنون می‌دانند که وقتی چیزی پیدا کردند می‌توانند به ما بگویند.»

آنا ماریا نیتو و پائولا پیمنتل انجمن های نزدیک به دو سایت حفاری را رهبری می کنند و با تیمی از دانشمندان دانشگاه محلی تاراپاکا همکاری نزدیکی داشته اند تا به جامعه کمک کنند تا اهمیت فرهنگ چینچورو را درک کنند و اطمینان حاصل کنند که از مکان های ارزشمند مراقبت می شود. آنها هیجان زده هستند که یونسکو اهمیت فرهنگ چینچورو را تشخیص داده است.

در حال حاضر برنامه هایی برای یک موزه محلی وجود دارد. جایی که ردیف‌هایی از بقایای چینچورو در زیر شیشه‌های تقویت‌شده قرار می‌گیرند تا بازدیدکنندگان به آن نگاه کنند. اکنون تنها بخش کوچکی از 300 مومیایی چینچورو به نمایش گذاشته شده است. بیشتر آنها در موزه باستان شناسی سان میگل د آزاپا نگهداری می شوند.

مقامات در حال برنامه ریزی برای ساخت یک موزه بزرگتر در این مکان هستند تا مومیایی های بیشتری را در خود جای دهد، اما بودجه کافی برای اطمینان از نگهداری صحیح از آنها لازم است تا خراب نشوند.

آریازا و جانینا کامپوس، یک باستان شناس محلی، نیز متقاعد شده اند که آریکا و تپه های اطراف آن گنجینه های بسیاری را در خود جای داده اند که هنوز کشف نشده اند. با این حال، برای یافتن آنها به دانش و تخصص بیشتری نیاز است.

اسپیندولا روجاس، شهردار جراردو امیدوار است که اضافه شدن مومیایی‌ها به فهرست میراث جهانی باعث رونق گردشگری و جذب سرمایه‌گذاری بیشتر شود.

وی گفت: هر گونه توسعه باید به شکل صحیح و با همکاری جامعه و حفاظت از سایت ها انجام شود. بر خلاف رم که بر روی بناهای تاریخی قرار دارد، مردم آریکا بر روی بقایای انسان زندگی می کنند و ما باید از مومیایی ها محافظت کنیم. در حال حاضر، قوانین شهری وجود دارد و هر زمان که کار ساخت و ساز انجام می شود، باستان شناسان حضور دارند تا مطمئن شوند که زباله های گرانبها آسیب نمی بینند.»

او معتقد است که برخلاف برخی دیگر از مناطق شیلی، جایی که اپراتورهای تور و شرکت های چند ملیتی زمینی را برای بهره مندی از جاذبه های گردشگری خریداری کرده اند، میراث آریکا باید در دست مردم آن باقی بماند و به نفع جامعه محلی باشد.

رئیس انجمن محله، آنا ماریا پریتو، معتقد است که شهرت تازه کشف شده مومیایی ها به نفع همه خواهد بود.

او می گوید: «این یک شهر کوچک و صمیمی است. ما می خواهیم گردشگران و دانشمندان از سراسر جهان بیایند و چیزهای جدیدی در مورد فرهنگ باورنکردنی چینچورو که ما در تمام زندگی خود با آن زندگی کرده ایم بیاموزند.”