نرگس آبیار، تجربه مشترک زنان جنگ زده

به گزارش خبرگزاری پرتو، روز گذشته میزگردی با موضوع تجربیات زنان در مناطق جنگی با حضور جمعی از فعالان زن از کشورهای عراق، افغانستان، سوریه، سومالی و بوسنی در دانشگاه یورک کانادا برگزار شد. نرگس آبیار، فیلمساز ایرانی که چندین فیلم مرتبط با جنگ را در کارنامه خود دارد، در این نشست گفت: داستان مادرانی که فرزندانشان هرگز از جنگ برنگشته اند در تمام تجربیات جنگ بشری مشترک است.

وی در خصوص موضوع جنگ و زن در هشت سال دفاع مقدس گفت: جنگ ایران و عراق یکی از طولانی ترین جنگ های جهان در صد سال اخیر است که 8 سال طول کشید و نزدیک به 200 هزار شهید و 700 هزار شهید بر جای گذاشت. مجروح و 40 هزار اسیر برای ایران قرار داده است حقیقت این است که پیامدهای وحشتناک جنگ حتی در این ارقام تکان دهنده هم نمی گنجد؛ در این هشت سال هزاران مادر فرزندان خود را از دست داده اند، هزاران زن همسران خود را از دست داده اند. و هزاران دختر، پدر و برادر اینها تنها بخشی از پیامدهای جنگی است که بر کشور ما تحمیل شد و این جنگ در عراق که در جبهه مقابل در حال انجام است، قطعاً عواقب جدی داشته است.

کارگردان «شیار 143» ادامه داد: من به عنوان فیلمسازی که دغدغه همیشگی اش موضوع جنگ بوده است، قصد خط و نشانی ندارم، زیرا جنگ در هر کجای دنیا و از هر منظری ناخوشایند و شنیع است، اما به عنوان شهروند سرزمینی که خودش قربانی جنگ و تجاوز است و تجربه بیولوژیکی در طولانی ترین جنگ قرن اخیر دارد، می خواهم بگویم که بیشتر از اسیران و مجروحان و حتی بیشتر از کشته شدگان، زنان هستند. قربانیان واقعی جنگ تجربه جنگ برای زنان بیشتر یک تجربه کیفی است تا کمی در رابطه با اعداد.

* بسیاری از مادران هنوز منتظر فرزندان خود هستند.
این کارگردان و نویسنده ایرانی درباره نگاه زنان به جنگ خاطرنشان کرد: برای برخی از زنان هنوز جنگ تمام نشده است، بیش از 30 سال از جنگ در ایران می گذرد، اما هنوز بسیاری از مادران منتظر فرزندان خود هستند. به جبهه رفته اند و اثری از آنها نیست و بعد از گذشت سالها هنوز خبری از زنده یا مرده بودن آنها نیست. این مادران در برزخ زندگی می کنند و از اسارت و زخم فرزندان خود بی خبرند.
کارگردان «نفس» درباره وجوه مشترک تأثیر جنگ بر زنان گفت: در جنگ جنبه دیگری از زندگی آشکار می شود که در شرایط عادی کمتر به چشم می خورد، بنابراین جنگ همیشه مایه تردید و تفکر برای خودم است. فیلمساز و من آن را در فیلم‌هایم می‌خواهم.» او روایت می‌کند. جنگ ایران و عراق به دلیل طولانی بودن و سال‌های طولانی‌اش هنوز داستان‌های ناشنیده و ناگفته‌های زیادی برای گفتن دارد، این داستان‌ها برایشان جهانی، ملموس و باورپذیر است. هر کشور و سرزمینی که جنگ را تجربه کرده باشد. داستان مادرانی که فرزندانشان هرگز از جنگ برنگشته اند در تمام تجربیات جنگی بشر مشترک است.
وی ادامه داد: زنان و مادران ایرانی نیز از این قاعده مستثنی نیستند، مادرانی داریم که چهار یا پنج فرزند خردسال خود را در جنگ از دست داده اند، زنانی که همسر خود را از دست داده اند و فرزندان خود را به تنهایی بزرگ کرده اند و یا زنانی که با جانبازان زندگی کرده اند. ” که دست و پا یا چشم و دست و پا از دست داده اند و سختی های زیادی را متحمل شده اند و همچنان رنج می برند. شاید عمیق ترین رنج را زنانی که همسرانشان جانباز اعصاب و روان هستند متحمل شده اند، مردانی که در جریان بمباران های شیمیایی آسیب های عصبی و روانی شدیدی دیده اند.آبیار در پایان گفت: می توان ساعت ها از جنگ و سختی های آن صحبت کرد، کتاب نوشت و فیلم ساخت. ساختن یک فیلم تنها کار خوبی است که می توانم انجام دهم و من واقعاً مشتاق انجام آن هستم، و در حالی که جنگ موقعیت های روایی ناب و دراماتیکی را برای فیلمساز فراهم می کند، من همچنان حاضرم از تمایل خود برای ساخت یک فیلم چشم پوشی کنم. تا زمانی که هیچ کجا این کار را نمی کند. . یک گلوله از دنیا به قصد جنگ شلیک نکنید.
در این دیدار علاوه بر نرگس آبیار؛