نقد Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition: تنبل ترین ریمستری که تا به حال بازی کرده ام
ریمسترها به ویژه زمانی که شهرت زیادی برای حفظ کردن وجود دارد، مانند بازی Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition دشوار هستند.
این “نسخه قطعی” یکی از بزرگترین سه گانه های بازی در تمام دوران است. راک استار با این ریمستر نوستالژی جدی میلیون‌ها نفر را جذب کرده است که آن را از بقیه مهم‌تر می‌کند.
به علاوه، همانطور که از آن شنیده ایم استراوس زلنیک، مدیرعامل Take-Two، این شرکت فقط “عناوین پورت” را به پایان نمی رساند. به قول خودش: «ما در واقع برای انجام بهترین کاری که می‌توانیم عنوان را برای نسخه جدید متفاوت کنیم، برای فناوری جدیدی که آن را عرضه می‌کنیم، وقت می‌گذاریم.»
اما با ورود به این نسخه، دو چراغ قرمز خیره‌کننده وجود داشت: هیچ تریلر گیم‌پلی در آستانه راه‌اندازی وجود نداشت (فقط یک تبلیغ 59 ثانیه‌ای با استفاده از کات سین‌های انتخاب شده عمدا) و هیچ‌کس نسخه‌ای از بازبینی تحریمی دریافت نکرد. به هر حال، من با ذهن باز وارد شدم. بیایید ببینیم این نسخه GTA چقدر قطعی است.
آه ش*ت. دوباره شروع کنیم
قبل از اینکه این بازی را در گل و لای بکشم (هشدار اسپویلر: بد است)، اجازه دهید خبرهای خوب را از سر راه برداریم. فرمول کلاسیک GTA زیاد تغییر نکرده است.
اگر بازی‌های قدیمی را بازی کرده‌اید، با کنترل‌های آرکید احساس خوبی در خانه خواهید داشت و از تنظیمات کوچک کیفیت زندگی قدردانی خواهید کرد. از پیشرفت ذخیره خودکار و فرصتی برای شروع مجدد فوری یک ماموریت ناموفق (البته بدون پست های بازرسی میانی) گرفته تا چرخ های اسلحه و ایستگاه رادیویی، در کنار مسیر مینی نقشه برجسته شده تا مقصد بعدی، همه این موارد قابل قدردانی است.
بازگشت به این دنیاها به شما کمک می کند تا متوجه شوید که گیم پلی اصلی این عناوین چقدر جلوتر از زمان خود بوده است. مطمئناً، برخی ترک‌ها شروع به نمایان شدن کرده‌اند — تیراندازی در Grand Theft Auto III و Vice City هنوز دست و پا گیر است و شنا همچنان مانند هدایت یک قایق کوچک در San Andreas است. وعده “کنترل های سبک GTA V” به اندازه مطالب تبلیغاتی Rockstar محقق نمی شود.
این تیم 20 سال پیش چیزی خاص ایجاد کرد، و بازگشت به بازی این سه عنوان کلاسیک GTA به شما کمک می‌کند تا آن را درک کنید – برای حدود 10 دقیقه.
Grand Theft Auto: Glitch City
“آیا تیم QA حتی قبل از انتشار عمومی این بازی را لمس کردند؟” این سوالی است که من در موارد متعدد از خودم پرسیدم.
در ساعت اول هر یک از این بازی‌ها، تماشای تامی (و انگشتان سوسیس او که حتی شاهزاده چارلز را هم سرخ می‌کرد) را تماشا می‌کردم که توسط تیر چراغ برق در سرتاسر Vice City دیده می‌شد. سزار انگشتان سالاد درونی خود را با مقداری کابوس دیجیتالی در سطح سوخت همراه با اسکلت مثله شده رایدر در سن آندریاس هدایت می کند. و کلود در حالی که از یک خانه امن به اندازه نصفش بیرون آمد، نوعی ماجراجویی «عزیزم، بچه‌ها را کوچک کردم» را پشت سر می‌گذارند.
اینها و صدها اشکال و باگ دیگر توسط جامعه شناسایی شده اند که اگر این یک بازی 59.99 دلاری نبود، قابل قبول تر بود. این سه گانه قطعاً خیلی زود از فر خارج شد، که منجر به یک مشکل کاملاً بزرگتر می شود: مشکلات نرخ فریم.
به خاطر داشته باشید که این بازی ها برای اولین بار در سال های 2001، 2002 و 2004 وارد شدند و اکنون در Unreal Engine 4 در حال اجرا هستند. در سال 2021، آنها برای حفظ نرخ فریم ثابت تلاش می کنند. این واقعیت که شما بین حالت‌های کیفیت یا عملکرد انتخاب دارید، در یک ریمستر کاملاً گیج‌کننده است و لحظات خاصی از افزایش هرج و مرج روی صفحه می‌تواند فریم در ثانیه را به خزیدن کاهش دهد.
و نه، من حتی در مورد نسخه نینتندو سوییچ صحبت نمی کنم. من پورت سوییچ را تست نکرده ام، اما با توجه به نتایجی که دیگران می بینند، از آن دوری می کنم. این مشاهدات بر اساس PS5 و Xbox Series S زمان بازی
تبلیغات دروغین ستاره رادیو را کشت
من تریلر را تماشا کردم، تمام داستان های بازاریابی را خواندم و به اندازه شما هیجان زده شدم – اما واقعاً چه چیزی به دست آوردیم؟
ما قبلاً اشکالاتی را که می‌توان با به‌روزرسانی‌ها و آزمایش‌های مداوم QA برای یافتن و رفع اشکال‌های دیگر برطرف کرد، پوشش داده‌ایم، اما بیایید در مورد موضوع مشکل‌سازتر صحبت کنیم. این قرار است “نسخه قطعی” سه گانه کلاسیک Grand Theft Auto باشد، اما این ادعا، همراه با نظرات زلنیک اوایل امسال، حتی تست دروغ یاب موری از نمایش موری را قبول نمی‌کرد.
بیایید خط Zelnik “برای انجام بهترین کاری که می توانیم وقت بگذاریم” را آزمایش کنیم، زیرا روز به روز آشکارتر می شود که ارتقاهای بصری از طریق ارتقاء مقیاس هوش مصنوعی بدون هیچ گونه تعامل انسانی برای بررسی مجدد کار آن انجام شده است. مدل‌های کاراکتر از هیولاهای مخدوش گرفته تا NPCهای کاملاً خنده‌دار متفاوت هستند، و ارتقاء بافت با تعداد زیادی اشتباه املایی همراه است. من نیازی به فهرست کردن این مسائل ندارم GTA subreddit در حال حاضر کار بسیار خوبی در فهرست نویسی همه چیز انجام می دهد.
همچنین لحظاتی وجود دارد که سه گانه اصلی بسیار بهتر از این ریمسترها عمل می کند. سه نمونه بارز آن شخصیت، فیزیک باران و فاصله ترسیمی آن است. همه چیز در مورد تصاویر به روز شده بیش از حد صیقلی به نظر می رسد. سن آندریاس آن رنگ نارنجی کلاسیک را ندارد، GTA III فاقد هر گونه شن و ماسه ای مانند خاک روی ماشین ها است، و Vice City از سرزندگی واضح خود در این ریمستر غافل شده است، که با توجه به وجود HDR مایه شرمساری است.
هر زمان که آب و هوا تغییر می کند و بهشت ها باز می شود، بازی ها غیر قابل بازی می شوند، زیرا Grove Street Games شفافیتی به جلوه های باران اضافه نکرده است. نه تنها این، بلکه در جاهایی که نباید باران می بارد، مانند گاراژ، زیر پل یا زیر یک پیاده رو.
در مورد فاصله قرعه کشی، تصمیم عجیبی گرفته شده است که تمام مه مسافت را از بین ببرد، بنابراین می توانید کل نقشه را از هر کجا که هستید مشاهده کنید. در بازی‌های اصلی، مه برای پوشاندن محدودیت‌های فنی کنسول‌های قدیمی‌تر مورد استفاده قرار می‌گرفت، اما در آن زمان، Rockstar مایل بیشتر رفت و نقشه‌های خود را در اطراف مه طراحی کرد. همه اینها به هر بازی کمک کرد تا در مقیاس بزرگتر احساس شود، اما پس از حذف در این ریمستر، این توهم شکسته می شود. با بیوم های متعدد سان آندریاس، به نظر می رسد که در حال کاوش یک نقشه شکوهمند بتل رویال هستید. همچنین برخی از شکل‌ها و بافت‌های حداقلی را در فاصله‌ای دور پوشانده بود که اکنون آشکار است.
به علاوه، شما گوشه های برش ظریف متعددی را در حال توسعه پیدا خواهید کرد که هنوز هم به هلووا آسیب زیادی می زند. به عنوان مثال، پرچین‌ها اکنون اجسامی جامد هستند که بسیاری از میانبرهایی را که من در کودکی استفاده می‌کردم قطع می‌کنند، و هنگام سقوط از ارتفاع زیاد در این نسخه جدیدتر San Andreas در آب، غرق نمی‌شوید و سپس غرق نمی‌شوید (همانطور که شما در بازی اصلی انجام دهید) اما فقط روی سطح قرار بگیرید. جالب اینجاست که این اتفاق در یک نسخه مجدد دیگر رخ می دهد: نسخه موبایل. آیا ممکن است بازی Grove Street Games به تازگی نسخه موبایلی بازی را بازسازی کرده و آن را یک روز نامیده باشد؟
و در نهایت موسیقی متن. زمانی که خیلی جوان بودم، Vice City را بازی کردم و به خوبی اولین موتورسیکلت را پس از پیاده کردن وکیل و رانندگی با صدای «بیلی جین» مایکل جکسون به یاد دارم. در میان دیگر آهنگ های کلیدی که مطمئناً نوستالژی شما را تحریک می کند، MIA است. سایت خواهر ما PC Gamer دارد لیست کامل از آهنگ هایی که حذف شدند
مجوز دادن به موسیقی برای بازی ها یک میدان مین است، اما از طریق نیروی محض 4.9 میلیارد دلاری شرکتی مانند Take-Two، من می خواهم فکر کنم که این آهنگ های گم شده می توانستند مجوز بگیرند. ممکن است این تنها بخش کوچکی از فهرست کلی آهنگ باشد، اما برخی از آنها برای نوستالژی بسیار مهم هستند و باعث می‌شوند که اسم «نسخه قطعی» مانند تبلیغات نادرست به نظر برسد.
افراد زیادی هستند که سعی می کنند بین بازی های Take-Two، Rockstar و Grove Street بفهمند چه کسی را مقصر بدانند. به من اجازه دهید دو سنت خود را بیاندازم و بگویم همه آنها مقصر هستند. این مظهر تنبلی “ما می دانیم که به هر حال آن را خواهید خرید” است.
در دنیایی که Mafia: Definitive Edition وجود دارد (از همان ناشر، نه کمتر)، Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition نابخشودنی است.
خط پایین
تعهد Rockstar به جمع‌آوری هرچه بیشتر از تعداد بازیکنان ممکن در GTA Online به جای کار با GTA 6 افسانه‌ای نیست، و با Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition، این میراث به بدترین شکل ممکن ادامه می‌یابد.
ریمسترها پیچیده هستند و این احیای عجولانه یک پول نقد نیمه تمام است که در بهترین حالت احساس تنبلی و در بدترین حالت کاملاً فریبنده است.
تنها امتیاز نجات این است که فرمول اصلی هنوز پس از 20 سال سرگرم کننده است و با چند ترفند گیم پلی تقویت شده است. اما من با وجدان نمی توانم این بازی را توصیه کنم، به خصوص با قیمت کامل.